sobota, 31 sierpnia 2019

Sundose- suplement skrojony pod ciebie

sierpnia 31, 2019 0
Cześć kochani!

Dzisiaj trochę inna tematyka, ale chciałam się z Wami podzielić moim niezwykłym odkryciem.
Już ponad 2 tygodnie stosuję suplement, który został stworzony specjalnie dla mnie i dopasowany do moich potrzeb. 
W jednej saszetce znajduje się wszystko to co tak naprawdę potrzebuję. 
Każdy składnik został idealnie dobrany do potrzeb mojego organizmu. 

Ale o co chodzi z tym, że jest on stworzony specjalnie dla mnie?! 

Już tłumaczę...
Jestem ciekawa ilu z Was bierze tabletki na włosy, paznokcie, na zdrową cerę, na wzrok, na kości, lepsze trawienie?
Polacy ogólnie uwielbiają wszelkiego rodzaju tabletki i dość często nawiedzają apteki...

Czy wiecie, że...


72% Polaków deklaruje, że przyjmuje suplementy diety, z czego tylko 17% konsultuje się z lekarzem lub z farmaceutą przed rozpoczęciem suplementacji.
Kupujemy suplementy w ciemno, nie mając świadomości, że możemy sobie w ten sposób poważnie zaszkodzić.
Nie wiemy też, jakich składników nasz organizm tak naprawdę potrzebuje, dlatego chcemy zachęcić do świadomej, mądrej suplementacji.

Sundose to pierwszy w Polsce suplement, którego nie kupisz bez wykonania szczegółowego wywiadu zdrowotnego, dzięki czemu w Twojej saszetce Sundose znajdą się tylko te składniki, których potrzebujesz! #doitsmart

Sundose to pierwszy w Polsce spersonalizowany suplement diety.
 Skład suplemntu to idealnie dobrana pod ciebie mieszanka witamin, minerałów, probiotyków, kwasów omega – 3 oraz antyoksydantów.


Zanim jednak suplement zostanie stworzony dla Ciebie, trzeba wypełnić szczegółowy wywiad medyczny, opisać swój styl życia, nawyki te zdrowe bądź nie. 
Dodatkowo dzwoni do Ciebie dietetyk, by jeszcze bardziej uszczegółowić wywiad i na podstawie tych wszystkich wiadomości tworzona jest mieszanka dla Ciebie. 
Miesięczny zapas zawiera 30 saszetek, które należy zażywać rano po śniadaniu. 

Warto stawiać na tak proste rozwiązanie szczególnie, że to chodzi o nasze zdrowie. 

Jak stosować Sundose?

Jedna saszetka zawiera proszek do rozpuszczenia i tabletki. Należy rozpuścić proszek w wodzie i wypić oraz połknąć tabletki. Napój ma dość przyjemny smak pomarańczy, na początku był dla mnie strasznie kwaśny, ale już teraz piję go z całą przyjemnością.
Należy pamiętać o regularności!!!
Taka bomba witaminowa stawia nas na nogi na cały dzień!!!

Efekty

Sundose stosuję zaledwie dwa tygodnie, a już odczuwam pierwsze efekty. Moim największym problemem były wylatujące włosy, normalnie garściami mi wypadały. Teraz nawet na szczotce zostają mi nieliczne, a wcześniej musiałam codziennie szczotkę czyścić z porządnej kupki włosów, mogę z czystym sumieniem powiedzieć, że włosy przestały mi wypadać!!!
Drugim efektem jest kop energetyczny, mam więcej energii i w związku z tym o wiele lepsze samopoczucie. Co więcej, poranne wstawanie, nie jest już dla mnie tak problematyczne i o wiele przyjemniejsze. 

Przede mną kolejne 2 tygodnie stosowania, więc zobaczymy czy jeszcze jakieś efekty wypłyną w międzyczasie :) 
Póki co jest rewelacyjnie, a ja jestem bardzo zadowolona ze stosowania Sundose :) 

Na stronie https://pl.sundose.io/ możecie zamówić dla siebie zestaw suplementów.
Pamiętajcie, że z kodem: pinklife macie 50 zł zniżki!!!

Jestem ciekawa czy stosujecie jakieś suplementy, albo może macie ochotę na wypróbowanie Sundose? Piszcie w komentarzach co o tym sądzicie!

Miłego wieczoru!!!



piątek, 30 sierpnia 2019

"3 SEKUNDY" Anders Roslund, Borge Hellstrom

sierpnia 30, 2019 0
"Plamy po krwi były najmniejsze na samej tapecie, trochę większe na ścianie po drugiej stronie dużego pokoju, jeszcze większe na stole i największe na podłodze wokół przewróconego krzesła. Stawały się ciemniejsze i mniej zwarte, im bliżej ciała. Głowa zabitego spoczywała na dywanie."




Dzisiaj chciałam Wam trochę powiedzieć o książce "3 sekundy".
Przy tej książce liczyłam na duże emocje od samego początku, niestety trochę się wynudziłam... Ale o tym zaraz, teraz chwilę o tym co znajdziemy w środku.

Piet Hoffman, były przestępca, aktualnie informator policyjny. To właśnie do niego będzie należało zadanie rozbicia gangu narkotykowego.
Żeby tego dokonać daje się on zamknąć w więzieniu o podwyższonym rygorze. Ryzykuje tym życiem swoim jak i najbliższych. A jedynie 3 sekundy zadecydują o Jego losie. Czy wykona on plan do końca? Po której ze stron stanie?

Miała być akcja, napięcie i gdzieś mi tego zabrakło na początku, jakieś 100 pierwszych stron przemęczyłam przeokrutnie. 
Miałam już parę razy myśl, by zostawiać tą książkę, ale cieszę się, że dałam jej szansę. 
Później w miarę upływających stron tempo wzrastało.
Akcja później leci na łeb na szyję i wtedy to już nie mogłam oderwać się od książki, zagryzałam paznokcie z nerwów czy wszystko się tu Pietowi uda, czy nikt go nie rozpozna.

Autorzy mieli świetny, świeży i dość oryginalny pomysł na fabułę, a zakończenie po prostu miażdży.
Występują tu ciekawi bohaterowie, a dodatkowym plusem jak dla mnie było wprowadzenie polskiej mafii.
Zwrotów akcji mamy tutaj mnóstwo, które nieźle mieszają nam w głowie, jest to dość wymagająca lektura, bo ciągle trzeba czytać w skupieniu, by nie stracić wątku.

Myślę, że fani sensacji będą zadowoleni sięgając właśnie po "3 sekundy".
Polecam ❤️

Tytuł: 3 sekundy
Autor: Anders Roslund, Borge Hellstrom
Wydawca: Albatros
Stron: 560
Ocena: 7/10

Dziękuję Wydawnictwu Albatros za egzemplarz!!!



Rozmowa z Anną Potyrą- autorką książki "Pchła"

sierpnia 30, 2019 0
Przed nami kolejna rozmowa, tym razem zapraszam Was do bliższego poznania Anny Potyry, opowiada ona o swoim kryminalnym debiucie, swoich inspiracjach, a także najtrudniejszych momentach podczas pisania "Pchły", wyjawia również czy będą kolejne śledztwa Adama Lorenza!

Anna Potyra- urodzona w 1982 roku w Warszawie. Z wykształcenia anglistka. Mama czterech córek. Autorka książek dla dzieci. W wolnych chwilach pisze lub jeździ konno. "Pchła" to jej kryminalny debiut.

Zapraszam na rozmowę!

1. Zacznę od tego, że byłam naprawdę oczarowana Twoją książką, uwielbiam kryminały i dość dużo ich czytam, ale to właśnie historia z tej książki zostanie ze mną na dłużej.
Może mogłabyś w trzech zdaniach opisać co znajdziemy w Twoim kryminalnym debiucie?

Skoro kryminał, to musi być zbrodnia. W „Pchle” cała historia zaczyna się od precyzyjnie zaplanowanego zabójstwa młodego mężczyzny. Sprawca nie pozostawia żadnych śladów, nie nasuwa się też żaden oczywisty motyw. Szybko okazuje się, że to dopiero początek okrutnych i niezrozumiałych poczynań mordercy. Tłem głównego wątku rozgrywającego się współcześnie są wydarzenia z drugiej wojny światowej.

2. Co zdecydowało o tym, że zaczęłaś pisać kryminał, jakby nie patrzeć to różni on się od książek dla dzieci?

To było moim marzeniem na długo zanim zaczęłam pisać dla dzieci, co zresztą było dziełem przypadku. Za każdym razem, gdy kończyłam czytać świetny kryminał wzdychałam z mieszanką podziwu i zazdrości. Też chciałam pisać, ale wtedy nie sądziłam jeszcze, że to jest możliwe.

3. Czemu akurat nawiązałaś do czasów II wojny światowej? Ten okres ma dla Ciebie jakieś szczególne znaczenie?

Nie większe niż dla przeciętnego Polaka. Uważam jednak, że rzeczywistość, w której wtedy przyszło żyć ludziom była tak wynaturzona i okrutna, że bez względu na to, ile znamy faktów historycznych, nie jesteśmy w stanie tego pojąć. Dziś jest nam dobrze, a często tego nie doceniamy. Chciałam pokazać ten kontrast - stąd nawiązanie.

4. Uwielbiam takich bohaterów jak Adam Lorenz, skąd czerpiesz inspirację, a może jego pierwowzór to osoba z Twojego otoczenia?

Życie składa się z tysięcy interakcji i doświadczeń. To one stają się magazynem wrażeń, wspomnień, wniosków i obserwacji z którego potem korzystam, by skroić bohatera na miarę potrzeb. Adama wyposażyłam w cechy, które sama cenię u ludzi i przyprawiłam odrobinę niespotykaną na codzień bezkompromisowością.

5. Co było najtrudniejsze podczas pisania „Pchły"?

Zgłębianie materiałów na temat drugiej wojny światowej. Nie szukałam statystyk, nie patrzyłam na makroskalę, lecz skupiałam się na historiach zwykłych ludzi. Nie tłumu, tylko jednego człowieka. Znalazłam dziesiątki relacji, które nie były żadnym odkryciem - wpisywały się w to, co wiemy o przebiegu wojny. Jednak dramatyczny los jednego człowieka jest dużo bardziej sugestywny, niż statystyki. Przygotowując się do aspektu historycznego książki przez trzy dni czytałam i płakałam.

6. Ile zajęło Ci przygotowanie się do napisania tego kryminału? Samo pisanie jest czasochłonne, ale badanie dokumentów i historii chyba pochłania jeszcze więcej czasu?

Zanim zaczęłam pisać, przeczytałam kilka książek naukowych i popularno naukowych, ale to nie było bardzo absorbujące - taki luźny etap przygotowań ogólnych. Jeśli chodzi o konkretne informacje potrzebne w tej książce to było może kilkanaście dni. Sporo rzeczy sprawdzałam na bieżąco, więc to płynnie wchodziło w (i niejako wydłużało) proces pisania.

7. W którą z książek włożyłaś najwięcej z siebie? Która z nich jest tą najdroższą?

Zdecydowanie „Pchła”. Mam też duży sentyment do Zuzi („O Zuzi, która nie wierzyła w dobre wróżki”) bo to od niej zaczęła się moja przygoda z pisaniem, ale to „Pchła” kosztowała mnie najwięcej pracy i emocji. Poza tym jest mi bliska poprzez moją Warszawę, Wolę, na której się wychowałam i podróże do własnego dzieciństwa, które kilka razy odbyłam na kartach tej powieści.

8. Czy podczas pisania żyjesz życiem swoich bohaterów?

Nie. To oni są na moich usługach. Ich kreacja, decyzje i postępowanie służą moim celom. Ja chcę coś pokazać, a oni są moimi narzędziami.

9. Czy czujesz więź emocjonalną z którymś z bohaterów?

Znam ich dobrze, czuję ich i lubię. To chyba tyle.

10. Jako czytelnik doświadczam podczas lektury rozmaitych emocji. W przypadku Twojej książki jest to rosnące napięcie, ciekawość, a nawet strach. Jakich Ty doświadczasz emocji podczas pisania?

Czasami się wzruszam. Przy pisaniu prologu „Pchły” chyba nawet wycisnęłam z siebie kilka łez. Innych emocji raczej nie odczuwam. Wiem, kiedy chcę je wywołać i tak staram się zbudować daną scenę, żeby osiągnąć zamierzony cel, ale mną emocje nie targają podczas pisania.

11. Masz jeszcze czas na czytanie książek? Kto jest Twoim ulubionym autorem?

Oczywiście, że czytam, ale niestety nie tak dużo jak bym chciała. Stos książek, które chcę przeczytać ciągle rośnie. Jest wielu autorów, których cenię, ale najbardziej lubię Jo Nesbo i Zygmunta Miłoszewskiego.

12. Czy odczuwałaś stres przed wydaniem „Pchły"?

Długo żyłam w bańce szczęścia, że książka będzie wydana. Cieszyłam się z kolejnych etapów przygotowujących tekst do druku. Dopiero tuż przed premierą uświadomiłam sobie, że właśnie wystawiłam się na publiczne biczowanie. Chciałam poznawać opinie Czytelników o książce, a jednocześnie bałam się. Na szczęście „Pchła” została przyjęta ciepło, przeczytałam mnóstwo miłych słów, za które jestem bardzo wdzięczna.

13. Co jest dla Ciebie najtrudniejsze w pisaniu?

Skupić się. Odciąć się od codzienności i świata zewnętrznego i całkowicie wejść w historię, którą opowiadam. Za każdym razem gdy siadam do pisania na początku męczę się okropnie, wszystko mnie rozprasza, a tekstu nie przybywa.

14. I najważniejsze pytanie czy będą kolejne śledztwa Adama Lorenza?

Tak. Tom drugi już rozpoczęty :)


Dziękuję serdecznie za rozmowę!!!


"Pchła" swoją premierę miała 9 lipca, a tutaj możecie przeczytać moją opinię!!!








czwartek, 29 sierpnia 2019

"WYBÓR JULIANNY" Anna J. Szepielak

sierpnia 29, 2019 0
"Nawet w nocy, nie bacząc na obyczaje, odsyłała niańki i zasypiała przy kołysce wpatrzona w słodką buzię lnianowłosej córeczki, nazywanej pieszczotliwie Felisią. Dziecko stało się dla niej jedyną istotą, która potrafiła ukoić głęboko skrywaną tęsknotę za miłością i rodziną." 



"Wybór Julianny" to powieść historyczna, nie każdy przepada za tym gatunkiem, może jest to spowodowane tym, że kojarzy nam się to z lekturami szkolnymi, które nie zawsze były porywające. Natomiast tą powieść jest całkiem inna i zaręczam Wam, że tu nie wieje nudą. Akcja rozwija się miarowo, ale z wielką ciekawością śledziłam losy bohaterów.

I tak przenosimy się na początku do XVIII wieku, po to by później przenieść się już do bardziej współczesnych czasów, kiedy to Barbara pisząc książkę stara się dojść do ładu ze swoim drzewem genealogicznym. Odnajduje stare listy i dokumenty, które ukazują dość ciężkie życie Julianny i Felicji.
Julianna mając 16 lat wychodzi za mąż i wyjeżdża z nim na Litwę, niestety małżeństwo nie należy do udanych, mąż okazuje się tyranem i pijakiem, a jedynym szczęściem Julianny jest jej córka Felicja. Gdy Felicja osiąga odpowiedni wiek do małżeństwa, rodzina nie chce czekać. Ten pomysł nie podoba się Juliannie i sprzeciwia się im, a także podejmuje próbę przedostania się do Rzeczpospolitej gdzie mieszka jej ukochany wuj.
Jak zakończyła się tą historia? Czy kobieta odnajdzie spokój? Czy Barbarze uda się odkryć wszystkie tajemnice swojego rodu?



Autorce udało się stworzyć niepowtarzalny klimat. Powieść przenosi nas w czasie, a wszystkie dialogi dają nam poczucie, że znajdujemy się w czasach dość odległych.
Książka jest niezwykle dopracowana, nie zauważyłam tu żadnych luk i innych niedociągnięć.
Anna Szepielak stworzyła cudowną historię, bardzo mądrą, a do tego połączyła prawdziwe wydarzenia z fikcją literacką tak, że nawet osoby, które nie lubią historii po tej powieści ją pokochają.

Spotykamy w tej powieści bardzo odważne kobiety, które potrafią zawalczyć o swoje dobro!
Postawa Julianny, która chciała ochronić swoją córkę bardzo mi się spodobała. Do tego jej działania były zawsze dobrze przemyślane, kobieta wykazała się odwagą, a także dużą inteligencją. Co do mężczyzn to oprócz tych zepsutych jak mąż Julianny znaleźli się też prawi i honorowi, którzy szanowali kobiety. Tacy byli między innymi wuj Julianny i pan Zarzewski.

Polecam bardzo mocno, już po paru stronach pokochacie ten styl i klimat ❤️

Tytuł: Wybór Julianny
Autor: Anna J. Szepielak
Wydawca: FILIA
Stron: 394
Ocena: 8/10

Dziękuję Wydawnictwu FILIA za egzemplarz!!!







"JEDYNE DZIECKO" SARAH A. DENZIL

sierpnia 29, 2019 0
"Stoję teraz nad skrajem urwiska, wpatrując się w pustkę pode mną i usiłując wyobrazić sobie co mogła czuć. Postawienie się w sytuacji innej osoby nigdy nie było dla mnie łatwe, ale teraz, kiedy zamykam oczy, potrafię wyobrazić sobie, jak wciskam palce w szczeliny w skalnej ścianie, usiłując wydostać się z tej dziury, do której wpadłam. Gardło mam obolałe od krzyku. Białe kosmyki włosów przywierają mi do czoła."



Przyszedł dzisiaj czas, by wyrazić zdanie o książce "Jedyne dziecko" Sarah A. Denzil. 
Czy książka mi się spodobała? Czy zrobiła na mnie takie wrażenie jak dwie poprzednie? Czy wbiła mnie ona w fotel?

Tu muszę Was trochę rozczarować, miałam nadzieję, że książka dorówna do poziomu "Morderczyni",  a nawet tak po cichu liczyłam, że autorka zrobi coś, by mnie i innych powalić na kolana. Niestety zabrakło mi tutaj czegoś, może to przez dość ślamazarne tempo toczącej się akcji, a może to chwilowy brak napięcia w historii...

Kat dowiaduje się, że jej 17- letnia córka Grace popełnia samobójstwo. Wszystko na to wskazuje, miejsce, obrażenia i liścik znaleziony w kurtce dziewczyny. Jednak intuicja podpowiada Kat, że to nie mogło być samobójstwo, że ktoś zamordował jej córkę. Zaczyna ona mozolne śledztwo, podczas którego wychodzą na jaw mroczne fakty.... Czy Kat pozna prawdę? Kto mógłby mieć powód, by zamordować Grace? A może wpływ na to miała jakąś sytuacja z przeszłości Kat?



Początek mną zawładnął, nie mogłam oderwać się od historii, ale później przyszło znużenie. Ciągle mieliśmy do czynienia z rozterkami matki, która straciła swoje ukochane dziecko.
Ciągle to samo... Dość mocno wynudziłam się na tych fragmentach. Jednak coś mnie intrygowało i czytałam dalej, a dalej już było tylko lepiej, akcja przyspieszyła i coraz to nowe fakty robiły zamieszanie w mojej głowie.
Mamy tu również postać socjopatyczną, jest nią Kat i to też było ciekawe, to już druga książka z taką postacią. Pomysł autorka na fabułę miała dość dobry i myślę, że nawet dość dobrze z tego wszystkiego wybrnęła.
Pod koniec nie brakuje nam również zwrotów akcji, a rozwiązanie wbija w fotel. Nie takiego zakończenia się spodziewałam, nigdy nie przyszłoby mi do głowy takie właśnie  rozwiązanie. Miałam kilka typów, ale żaden nie okazał się prawidłowy.

Autorka dość mocno zarysowała portret psychologiczny matki, to właśnie ona z determinacją walczy o dobre imię swojej córki, bo wie jaka ona była naprawdę.
Powieść ta ma trochę minusów, ale jednak zakończenie kasuje je wszystkie i już się nawet o nich nie pamięta, a za to można się rozkoszować fenomenalnym zakończeniem.

Nie brakuje tutaj trudnych relacji, tajemnic i intryg, a to wszystko sprawia, że książkę czyta się naprawdę dobrze.
Polecam!

Tytuł: Jedyne dziecko 
Autor: Sarah A. Denzil
Wydawca: FILIA
Stron: 418
Ocena: 7/10

Dziękuję Wydawnictwu FILIA za egzemplarz!!!





poniedziałek, 26 sierpnia 2019

"DAMA Z WAHADEŁKIEM" Paulina Kuzawińska

sierpnia 26, 2019 0
"Czy zabójca wiedział, że Hortense powiedziała mi o naszyjniku przed swoją śmiercią? Wzdrygnęłam się. Przypuszczałam, że tak właśnie było. Moje ciało przeszywały zimne dreszcze. Może to były tylko moje rojenia, ale gdy myślałam o pasku od torebki Flory zaciśniętym na szyi biednej Hortense, za każdym razem interpretowałam ów przerażający obraz jako ostrzeżenie. Pasek zdawał mi się sugerować, że przez owo gardło nie powinny przejść już żadne niewygodne słowa..."



Jak tylko zobaczyłam zapowiedź książki "Dama z wahadełkiem" to wiedziałam, że muszę sięgnąć po tę historię.
Dawno nie czytałam tak klimatycznej powieści.
Wciąga ona niesamowicie, a to wszystko za sprawą cudownej atmosfery jaka roztacza się wokół tej historii.



Madeleine Hyde wyjeżdża z Londynu i zjawia się u ciotki. To właśnie tu na "Wzgórzu Mgieł" ma dojść do seansu spirytystycznego. Dziewczyna pragnie odnaleźć spokój, ale niestety próżno go szukać u ciotki. Wieczorem podczas seansu umiera jedna osoba, wszyscy są przekonani, że to rozgniewane duchy za tym stoją... Madeleine z pomocą Gabriela postanawiają rozwikłać tę zagadkę. Czy im się to uda? Kto stoi za morderstwem? Jaką straszną historię ukrywają "Wzgórza Mgieł"?

To, że uwielbiam kryminały to już wiecie, ale może jeszcze nie wszyscy wiedzą, że to właśnie książki Agathy Christie sprawiły, że zakochałam się w takich historiach. Czemu o tym wspominam? Może dlatego, że widzę tutaj mnóstwo podobieństw. Akcja, napięcie, klimat i atmosfera to wszystko to co dobry kryminał powinien posiadać. Uwierzcie mi, ja to wszystko odnalazłam w tej książce. Mówię Wam atmosfera była tak gęsta, że ani myślałam, by książkę odłożyć. Znajdziemy tutaj świetną zagadkę kryminalną, a wszystko to zostało doprawione szczyptą miłości.



Autorka stworzyła oryginalną jak na polskie realia fabułę, przy tym doskonale oddała klimat tamtych czasów. Nic tu nie było przesadzone.
Napięcie stale rośnie, a zakończenie zaskakuje, autorka umiejętnie podsuwała nam mylne tropy.
Świetnie się bawiłam przy tej książce, a Wy jeśli lubicie klimatyczne kryminały w wiktoriańskim stylu to nie wahajcie się, tylko sięgajcie po "Damę z wahadełkiem"!

Polecam!

Tytuł: Dama z wahadełkiem
Autor: Paulina Kuzawińska
Wydawca: Lira
Stron: 328
Ocena: 8/10

Dziękuję Wydawnictwu Lira za ten egzemplarz!!!






"ANIOŁ Z AUSCHWITZ" (FRAGMENT)

sierpnia 26, 2019 0
Cześć kochani!

Już jakiś czas temu miałam wstawić dla Was te fragmenty, ale jakoś mi to umknęło.
Książkę Wam bardzo polecam, ale też zapewne już słyszeliście bardzo pozytywne opinie o tej historii.
Moja recenzja powinna tu trafić do końca tego tygodnia, Was zachęcam do sięgania po książkę "Aioł z Auschwitz"!

---------------------------------------------------------------------------------


Rozdział 1

Auschwitz-Birkenau, wrzesień 1943 roku

Samochód zatrzymał się przed szeregiem trzydziestu magazynów, rozmieszczonych w trzech rzędach po dziesięć. Każdy miał około dwunastu metrów szerokości i sześćdziesięciu długości. Kierowca otworzył drzwi rapportführerowi Friedrichowi, Christopher wysiadł za nim.
            – Będzie pan pracował głównie tutaj – rzekł Friedrich. Wyjął spod pachy rejestr, uniósł pierwszą kartkę i spojrzał na kolejną. – Widzę, że powierzyli panu to stanowisko dzięki doświadczeniu w księgowości.
            Christopher przytaknął i spojrzał na magazyny, które otaczało wysokie ogrodzenie z drutu kolczastego.
            – Cieszę się, że dostaliśmy jakąś fachową pomoc. Przed wojną byłem prawnikiem we Frankfurcie. Tu jest napisane, że jest pan Niemcem, ale trafił pan do nas z terenów okupowanych.
            – Tak, mieszkałem na Jersey, zanim wyspa została wyzwolona.
            – Błogosławiony dzień, nie wątpię. – Friedrich zamknął rejestr i podał go kierowcy. – Jestem pewien, że jako oficer SS doskonale zdaje pan sobie sprawę, jak ważną pracę tu wykonujemy.
            – Oczywiście, herr rapportführer.
            – Bardzo dziwny akcent – zauważył Friedrich.
            Był ciepły, wrześniowy dzień. Christopher poczuł, jak po plecach spływa mu strużka potu. Jego nowy mundur boleśnie opinał go w ramionach. Gdzieś w oddali grała orkiestra. Docierały do niego niesione przez wiatr tony Kanonu D-dur Pachelbela.
            – W Europie żyje za dużo plemion, jest za dużo różnic, za duże szanse na konflikt, wojnę. Wystarczy spojrzeć na historię, żeby zobaczyć, do czego to prowadzi. Interesuje się pan historią? Na pewno. Zapewne dlatego poprosił pan o przydział właśnie tutaj, żeby trafić do samego centrum tworzenia historii. Mam identyczne odczucia. Wiele nas łączy.
            – Tak, herr Friedrich.
            – A Żydzi od zarania byli najgorszym z tych wszystkich plemion. Ta wojna to ich wina. Placówki takie jak ta mają zapobiec kolejnym wojnom. Rozumie to pan, prawda herr Seeler?
            – Tak, herr rapportführer, oczywiście. – Około stu dwudziestu metrów dalej stał duży, betonowy budynek. Jego masywny komin wznosił się kilkanaście metrów w górę i wypluwał gęsty, czarny dym.
            – Chodzi mi o to, że musimy być twardzi jak granit – odezwał się ponownie Friedrich. – Powtarzam to wszystkim nowym oficerom. Nasza praca jest zbyt ważna, nie możemy kalać jej współczuciem czy litością dla więźniów. – Splunął. – Żadne przejawy słabości, zwłaszcza względem więźniów, nie będą tu tolerowane. Potrzebuję wyłącznie zahartowanych, w pełni oddanych esesmanów. Rozumie mnie pan, herr obersturmführer?
            – Oczywiście, herr rapportführer, doskonale rozumiem.
            – Żydzi, jak wszystkie pasożyty, świetnie się przystosowują. Potrafią odczytywać nasze emocje, grać na naszych lękach. Dlatego do tej pracy nadają się tylko silni mężczyźni, którzy nie są podatni na ich podłe sztuczki, wymierzone we wszystko, co jest dobre na tym świecie. Musi pan wiedzieć, że każdy wydany tu rozkaz służy dobru Rzeszy, dlatego nigdy nie może pan kwestionować otrzymanych poleceń.
            – Nie mogę się doczekać nowych obowiązków, herr rapportführer.
            – Dobrze, bardzo dobrze, takiej odpowiedzi oczekiwałem. Czeka pana wyjątkowo ważne zadanie. Wraz z rozwojem naszej tutejszej aktywności rośnie zapotrzebowanie na oddanych funkcjonariuszy, którzy trzymaliby pieczę nad redystrybucją funduszy z powrotem do Rzeszy.
            Szli wzdłuż szeregu magazynów. Drzwi znajdującego się tuż przed nimi były otwarte. Wewnątrz przebywało około dwudziestu względnie zdrowo wyglądających kobiet, które sortowały oznaczone białą kredą walizki. Kiedy zbliżyli się do wejścia, żadna nie podniosła głowy. Co chwilę kobiety rzucały ubrania na ogromną stertę albo odkładały biżuterię na otoczoną przez uzbrojonych strażników długą ławę.
            – Będzie pan nadzorował sonderkommando, naszą żydowską siłę roboczą, przy sortowaniu dóbr i kosztowności, które mogą się nam na coś przydać. Następnie będzie pan przeglądał owe dobra i odsyłał je do Rzeszy. Pański obowiązek będzie polegał na zapewnieniu bezpiecznego przesyłu. Rozumiem, że wypracowanie odpowiedniego systemu wymaga czasu, ale proszę się starać. Potrzeby naszego obozu są ogromne, nie może być więc mowy o lenistwie albo niskiej wydajności.
            Friedrich kiwnął na Christophera, by poszedł za nim, i obaj cofnęli się o kilka kroków.
            – Będzie pan za nie odpowiadał. – Friedrich objął zamaszystym gestem znajdujące się przed nimi magazyny. – Nie muszę dodawać, że nie tolerujemy tu korupcji. Proszę mieć na oku zarówno siebie, jak i innych. Wydział polityczny patrzy. Jak pan wie, mogą w dowolnym momencie przeszukać każdego i nieustannie węszą za niedozwolonymi kontaktami z więźniami. Jeżeli zostanie pan przyłapany na złodziejstwie czy też sprzeniewierzeniu, jak mawiacie w księgowości, kara będzie szybka i surowa. Ale jestem pewien, że sięganie po takie środki nie będzie konieczne.
            – Oczywiście, że nie, herr rapportführer.
            – Herr Seeler, jestem ciekaw… Szybko pan awansował. To dość niezwykłe, by nowy rekrut tak szybko został obersturmführerem.
            – Jestem księgowym, herr rapportführer. Nadano mi ten stopień, żeby inni księgowi uznali moje zwierzchnictwo.
            – Tak czy siak, spodziewałem się, że pańskie stanowisko zajmie jakiś ranny weteran. Trudno uwierzyć, że młody, sprawny mężczyzna ze Zjednoczonego Królestwa zdołał w takim tempie wstąpić do SS i zdobyć u nas tę funkcję.
            – Straty wśród naszych dzielnych żołnierzy powodują, że ludzi mojego pokroju, którzy wcześniej mieszkali za granicą, chętniej przyjmują do SS. Obecnie każdy ma szansę służyć w szeregach elity Hitlera, tak rdzenni Niemcy, jak i cudzoziemcy. Gdy okazało się, że mogę spełnić marzenia i zostać żołnierzem SS, naprawdę mi ulżyło. Koniec końców urodziłem się w Berlinie, herr Friedrich.
            Christopher nie wspomniał o olbrzymiej łapówce, jaką jego wujek musiał zapłacić, by zapewnić mu stanowisko w obozie, bo oczywiście trafił tam wyłącznie dlatego. Gdy się nabierze wprawy, łatwiej kłamać, a Friedrich wydawał się całkowicie usatysfakcjonowany tą odpowiedzią.
           – Proszę za mną. – Friedrich podążył między magazyny, a Christopher podbiegł, żeby go dogonić. Panowała tam dziwna cisza. Christopher zastanawiał się, gdzie podziali się wszyscy więźniowie. Słyszał, że są tam ich tysiące. – Czy przed przydziałem nazwa naszej placówki obiła się panu o uszy?
            – Owszem. Wuj mi o niej opowiadał. Jest oficerem Wehrmachtu, stacjonuje na froncie wschodnim.
            – A jak on dowiedział się o obozie?
           – Wiedział, że pragnę służyć Rzeszy, więc rozejrzał się dla mnie za przydziałem.
            – Nasza praca ma istotne znaczenie, ale nie można o niej mówić. Nie muszę przypominać o pańskiej przysiędze lojalności.
            – Powtarzam ją każdego dnia, herr rapportführer.
            – Miło mi to słyszeć, herr Seeler. Dzięki młodym mężczyznom takim jak pan, Führer będzie z nas dumny. – Wyszli spomiędzy trzeciego rzędu magazynów i stanęli przed pokaźnym ceglanym budynkiem. Wyglądał jak masywne gospodarstwo rolne kilkusetmetrowej długości. – Te budynki są nowe, ukończone ledwie dwa miesiące temu. Właśnie tu będzie pan gromadził dobra i kosztowności. Trafiliśmy na dobry moment. Zawsze lepiej oprowadzać nowo przybyłych, gdy jest pusto. Kiedy przyjeżdża transport, robi się dość gorączkowo.
            Friedrich poprowadził Christophera w stronę wejścia do budynku, po drodze minęli kilku więźniów. Wyglądali na zdrowych i dobrze odżywionych. Każdy niósł jakieś narzędzia lub pchał wózek. Przeszli przez niewielki przedsionek prowadzący do przestronnej przebieralni, w której pod ścianami oraz na środku stały rzędy ławek. Nad ławkami, co kilkadziesiąt centymetrów, wisiały ponumerowane haczyki. W pomieszczeniu panowała pustka, nie było ani jednego okna, powietrze było gęste. Christopher miał ochotę jak najszybciej opuścić to miejsce.
            – Będzie pan organizował gromadzenie odzieży i kosztowności likwidowanego tu niepożądanego elementu. – Słowo „likwidowany” odbiło się w głowie Christophera głośnym echem, od razu pomyślał o Rebecce. Poczuł, że miękną mu kolana, i natychmiast usiadł na najbliższej ławce.
            – Nie ma czasu na odpoczynek. Czeka pana wiele pracy – ponaglił go Friedrich.
            Christopher wyszedł za nim z powrotem przez przedsionek, a następnie masywne, stalowe drzwi z judaszem oraz znakiem: „Szkodliwy gaz! Wejście zagraża życiu”.
            Mężczyzna wziął głęboki haust powietrza. Friedrich zdążył wyprzedzić go o kilka kroków, więc Christopher musiał go dogonić, próbując przy tym zwolnić oddech.
            – Jestem pewien, że domyśla się pan, jaki jest charakter naszej pracy, i rozumie, dlaczego jest taka delikatna.
            Christopher zdał sobie sprawę, że milczy o kilka sekund za długo, więc rzucił pośpiesznie:
            – Tak, herr rapportführer, zarówno delikatna, jak i ważna.
            – Otóż to. To jedno z krematoriów, z których będzie pan pobierał przeznaczone do wysyłki dobra. Oprócz niego są jeszcze trzy, wkrótce najpewniej staną kolejne. Można odnieść wrażenie, że pracy ciągle przybywa i nigdy się nie kończy. – Friedrich poprowadził Christophera z powrotem do samochodu. – Pańskie biuro znajduje się na końcu tego rzędu, ale i to z czasem może się zmienić. – Widząc zbliżającego się Friedricha, kierowca zasalutował i otworzył obu mężczyznom drzwi. Christopherowi drżały dłonie, więc schował je do kieszeni. Serce waliło mu w piersi, a wsiadając, uderzył głową w karoserię. Rapportführer chyba tego nie zauważył. Droga na koniec rzędu magazynów zajęła kilka chwil, Friedrich przez cały czas mówił – coś o odpowiedzialności i honorze – ale Christopher już go nie słuchał.
            Samochód zatrzymał się przy ostatnim magazynie. Pewnie szybciej byłoby przejść tę odległość pieszo. Friedrich ruszył do przodu i ciągle mówiąc, dotarł do drewnianych drzwi z oknem. Christopher otworzył je i obaj weszli do środka. W pomieszczeniu było trzech mężczyzn, którzy podnieśli na nich wzrok. Friedrich poprowadził Christophera do drzwi prywatnego gabinetu. Wzdłuż ścian stały regały z aktami i rejestrami, okno wychodziło na ponury dziedziniec. Na niemal pustym biurku stał tylko telefon i sterta dokumentów, za biurkiem znajdował się duży sejf.
            – To pańskie biuro, choć oczekuję, że większość czasu będzie pan spędzał w magazynach i krematoriach. – Wrócili do części, w której siedziało trzech mężczyzn. – Proszę pozwolić, że przedstawię pański personel pomocniczy. – Wszyscy trzej wstali. – Po pierwsze, oto Karl Flick. – Tęgi mężczyzna w okularach postąpił krok naprzód i podał Christopherowi zimną, spoconą dłoń. – To Wolfgang Breitner. – Breitner, niski człowiek z wielkim nosem, także wystąpił z szeregu i uśmiechnął się. – A to Toni Müller. – Tym razem dłoń Christophera uścisnął wysoki i poważnie wyglądający mężczyzna.
            – Witamy, herr obersturmführer. Nie możemy się doczekać współpracy – oświadczył Müller. – Jestem pewien, że nie brakuje panu pomysłów na reorganizację procesu księgowania.
            – Zgadza się – odparł Christopher i poczuł ulgę, że nie zadrżał mu głos. – Zdaje się, że dziś jest ważny dzień, musimy się przygotować na następny transport. Na kiedy go zaplanowano, herr rapportführer?
            – Z tego, co wiem, na jutro – odpowiedział Friedrich i spojrzał na zegarek. – Na mnie czas. Po pracy panowie zaprowadzą pana do kwatery. Witam w Auschwitz, herr Seeler.
            Friedrich zamknął za sobą drzwi, a Christopher powiódł wzrokiem po nowych współpracownikach – jego podwładnych. Wszyscy trzej w międzyczasie usiedli przy swoich biurkach i wlepili wzrok w dokumenty oraz rejestry. Christopher przeprosił, oddalił się do łazienki mieszczącej się na końcu korytarza, po czym zatrzasnął się w ostatniej kabinie. Z całej siły przycisnął kolana do klatki piersiowej i siedział na toalecie, dopóki nie wystraszył się, że jego nieobecność może wzbudzić podejrzenia.
            Kiedy wrócił do biura, przerzucił papiery leżące na biurku i ułożył je w kolejności do lektury. Raporty informowały, że do obozu przybywa ogromna liczba ludzi. Wiele tysięcy każdego tygodnia, a jednak do pracy w miejscowych fabrykach potrzebowano tylko około trzydziestu tysięcy robotników. Baraki w głównym obozie nie mogły pomieścić więcej niż kilka tysięcy osób. Nic z tego nie rozumiał. Liczby się nie zgadzały. Na biurku leżały też rejestry dotyczące mienia więźniów, które zwrócono do Rzeszy: reichsmarki, dolary, funty, liry, pesety, franki, ruble i wszystkie inne waluty, o jakich kiedykolwiek słyszał. Przez obóz płynęła rwąca rzeka pieniędzy, a on miał okiełznać jej nurt.
            Po pracy nowi współpracownicy zaprowadzili go do kantyny. Podawano w niej okazałe porcje jedzenia, do tego, w przeciwieństwie do obozu szkoleniowego SS, naprawdę smacznego. Kwaterę miał dzielić z innym młodym oficerem ze służb wartowniczych obozu. Nazywał się Franz Lahm, był untersturmführerem z Regensburga. Chciał namówić Christophera na wieczorne wyjście, żeby poznał innych esesmanów lub wybrał się do kina, albo burdelu dla strażników.
            – No, daj spokój. Chodź się z nami napić. Jeżeli zamierzasz kłaść się tak wcześnie przed każdym transportem, to nigdy z nami nie posiedzisz.
            – Idź, nie przejmuj się mną. To mój pierwszy dzień. Obiecuję, że jutro wieczorem ze wszystkimi się przywitam.
            Lahm wrócił o trzeciej nad ranem, przewrócił się o stojący na środku pokoju stolik i zasnął tam, gdzie upadł. Kilka sekund później pomieszczenie wypełniło się jego chrapaniem. Christopher nie reagował. I tak nie spał. Leżał w ciemności, zastanawiając się, jak znajdzie Rebeccę w tej pajęczynie chaosu i śmierci.



Rozdział 2

– Herr Seeler, czas wstawać. Wkrótce transport. Za pół godziny musimy być na stacji – powiedział Flick.
            Powieki Christophera były ciężkie z powodu braku snu. Lahm już wyszedł, jego zapasowy mundur wisiał na drzwiach szafy. Na mankietach widniały ślady krwi. Christopher od razu się wzdrygnął. Miał wrażenie, że Flick go obserwuje. Wstał, po czym włożył mundur. Spojrzał na swoje odbicie w lustrze i wziął głęboki oddech. Patrzył, jak klatka piersiowa unosi się i opada. Poprawił kołnierzyk i ruszył w stronę korytarza. Flick czekał chwilę, skinął głową, po czym wyprowadził go na poranne słońce. Wręczył Christopherowi rejestr. Na pierwszej kartce widniały wypisane na czarno liczby na ten dzień. Zbliżał się transport z Łodzi. Liczba w rejestrze głosiła „1200”.
            – Polacy – stwierdził Flick. – Powinni być w niezłym stanie. To krótka podróż. Był pan już przy selekcji?
            – Nie, jako takiej, nie.
            – Po prostu stoimy z tyłu i pilnujemy, żeby zajęto się bagażami. Dźwiganiem zajmie się sonderkommando. Nic trudnego. – Flick spojrzał na Christophera przez grube okulary. – Proszę się nie martwić. Wiedzą, że to pański pierwszy dzień. Pójdzie jak po maśle. Nasza praca zacznie się później.
            – Dziękuję, ale jestem pewien, że dam sobie radę. – Po oddaniu Flickowi rejestru, splótł dłonie za plecami.
            Stacja wyglądała jak każda inna. Przy torach stały znaki, a nad peronem wisiał rozkład jazdy pociągów. W budynku dworca panował mrok, drzwi były zamknięte. Pozostali esesmani zgromadzili się za peronem, kilku miało na sobie białe fartuchy. Wokół biegali wybiedzeni więźniowie, znacznie chudsi i bledsi od tych, których widział poprzedniego dnia. Pchali rampy i ciągnęli na stację wózki. Jeden z nich garbił się tak bardzo, że prawie dotykał pchanego wózka piersią. Christopher nie mógł uwierzyć, że wygłodzone postacie więźniów są w stanie poruszać się tak szybko. Wszędzie roiło się od esesmanów. Większość krzyczała na więźniów, ich wrzask mieszał się z ujadaniem psów wyrywających się z ledwie trzymanych przez opiekunów smyczy. Przyjechał pociąg. Minął peron. Christopher policzył wagony. Liczby się nie zgadzały.
Jak tysiąc dwieście osób miałoby się zmieścić w takim krótkim pociągu, i to jeszcze przeznaczonym do transportu bydła?
Gdy skład stanął, drzwi się rozsunęły i krzyki esesmanów natychmiast przybrały na sile, zagłuszając wszystko poza szczekaniem psów. Żydowscy więźniowie pobiegli otworzyć bydlęcy wagon i pomóc ludziom wyjść z pociągu. Ze środka wytoczyli się oszołomieni ludzie. Rozglądając się niepewnie, przebiegali w jedną lub drugą stronę. Mieli pomarszczone, chude twarze i zaciśnięte usta. Esesmani od razu się nimi zajęli. Dzieci oraz starców spędzano na żwir obok torów. Jednego starszego mężczyznę trzeba było nieść. Kilka kobiet trzymało w ramionach niemowlęta. Gdy tylko udało im się opuścić wagony, ludzie ustawili się w kolejkach. Mężczyźni w jednej, kobiety i dzieci w drugiej.
            Wagony opróżniono z ludzkiego ładunku w kilka minut. Wycia kobiet, którym wyrywano z rąk dzieci, nie dało się zagłuszyć. Mieszało się z budzącym lęk ujadaniem psów i niecichnącym krzykiem esesmanów, zarówno w języku niemieckim, jak i polskim. Christopher wziął głęboki oddech, opierając się pokusie zasłonięcia twarzy dłońmi. Flick stał obok nieruchomo. Wyglądał na znudzonego. SS weszło do pociągu z wyciągniętą bronią. Powyrzucało zwłoki z wagonów. Ciała spadały na ziemię jak worki, kości strzelały przy uderzeniach, krew z ran wsiąkała w glebę. Rozległ się kolejny strzał i z wagonu wyleciało ciało młodej dziewczyny. Christopherowi ścięło krew w żyłach, przeszył go skurcz bezradnej paniki. Wartownicy nadal wrzeszczeli na stojących w kolejkach ludzi, choć selekcja dobiegła już końca. Pojawiły się dwa nowe ogonki. W jednym stali młodsi, wyglądający zdrowo, w drugiej starcy i dzieci. W kolejce młodych znajdowało się maksymalnie sto, dwieście osób. Zostali odprowadzeni w stronę Auschwitz. Pozostali, przynajmniej tysiąc, zbili się w bezładny krąg. Krzyki esesmanów zaczęły cichnąć.
            Christopher odwrócił się do Flicka.
            – Jak często przyjeżdżają takie transporty?
            – Zależy. Czasami dostajemy kilka w tygodniu, czasami kilka w jeden dzień. Wtedy to dopiero jest pracy. Raz…
            Christopher przestał go słuchać. Nie potrafił skupić się na żadnej osobie w tłumie. Podszedł bliżej, całkowicie ignorując Flicka, całkowicie ignorując wszystko poza masą ludzi, którzy zbili się ciasno i czekali, aż zostaną stamtąd odprowadzeni. Zauważył kobietę w średnim wieku, w jasnoniebieskiej chuście na głowie. Wydawało się, że zupełnie nie pasuje do miejsca takiego jak to. Przyciskała do piersi niemowlę. Płakała, a dziecko było spokojne. Gdy więźniowie ładowali bagaże z wózków na ciężarówki, Breitner i Müller przeglądali niektóre walizki. Zanim do nich podszedł, machnął ręką na Flicka. Esesmani stojący obok wężyka ludzi czekających na wymarsz byli wyraźnie spokojniejsi niż wcześniej. Jednak trwoga nie zniknęła z oczu więźniów, a gdy tylko ktoś postawił stopę poza kolejką, psy natychmiast wyrywały się opiekunom. Kolumna ruszyła w stronę Birkenau.
            Usłyszał za plecami kolejny wystrzał i gwałtownie się obrócił. Kilku esesmanów przeglądało sterty porzuconych ubrań.
            – Ach, no i proszę, zawsze trafi się przynajmniej jeden – powiedział żołnierz, odsuwając płaszcz i odsłaniając drobne, trzęsące się ciałko płaczącego za matką chłopca. Christopher ruszył w kierunku mężczyzny z zamiarem przywołania go do porządku. Esesman uniósł karabin i strzelił dziecku w twarz. Christopher stanął jak zmrożony. Żołnierz położył broń na ramieniu, wyciągnął chłopca ze sterty ubrań za stopę, i rzucił jego zwłoki na ziemię obok wagonów, tam gdzie leżały pozostałe. Christopher spojrzał szeroko otwartymi oczami na innych wartowników, oczekiwał jakiejkolwiek reakcji. Wszyscy jednak zachowywali się normalnie. Odwrócił się i poszedł w stronę Müllera oraz Breitnera. Zatrzymał się jakieś trzy metry od nich, na bezpieczny dystans, z którego nie mogli dostrzec w jego oczach, jakie wstrząsały nim uczucia. Gdy podszedł, powitali go przelotnymi spojrzeniami.
            Oczekują rozkazów, powiedział sobie w myślach, więc je dostaną.
            – Chcę, żeby te wszystkie walizki zniknęły stąd w dziesięć minut, i ubrania też. Czy zawsze tak to wygląda? Pozostali więźniowie zabiorą swoje mienie do obozu pracy?
            Müller zerknął kątem oka na Breitnera, po czym przeniósł spojrzenie na Christophera.
            – Nie, wszystkie walizki zostaną tutaj. Zbierzemy resztę mienia więźniów, gdy się rozbiorą przed odrobaczaniem.
            Christopher próbował się uspokoić, spowolnić bicie serca. Ostatni więźniowie właśnie odchodzili.
            – Herr obersturmführer, prawdopodobnie powinien pan udać się do przebieralni. Z tego, co wiem, są w trójce – powiedział Müller.
            – Tak, oczywiście. Herr Breitner, proszę ze mną. Ufam, że mogę zostawić panu zebranie i sprzątniecie tego, co tu zostało, herr Müller.
            – Tak, herr obersturmführer, zrobimy to w ciągu godziny.
            Christopher nie odpowiedział. Breitner wskazał gestem na samochód. Christopher usiadł w fotelu pasażera, Breitner zajął miejsce kierowcy. Ruszył za kolumną ludzi ciągnącą do Birkenau. Christopher dostrzegł kobietę w niebieskiej chuście, ale po chwili zniknęła w tłumie.
            Po jednej stronie dziedzińca stali strażnicy z SS oraz sonderkommando, które składało się wyłącznie z więźniów. Za tłumem wyłaniał się budynek, który dzień wcześniej pokazał Christopherowi Friedrich. Wszyscy esesmani trzymali pałki. Za nimi, jakby czając się w tle, stali oficerowie, a wśród nich Friedrich. Ludzie dotarli na dziedziniec. Większość miała na sobie ciemne ubrania, wszyscy nosili żółte gwiazdy Dawida. Wartownicy z górujących nad dziedzińcem wieżyczek celowali karabinami maszynowymi w tłum.
            – Herr obersturmführer, powinien pan poznać dowódcę sonderkommando. Będą wykonywali pańskie polecenia. – Christopher podążył za Breitnerem przez dziedziniec, na którym ludzie zbili się w wielką, pobrzmiewającą językiem polskim i jidysz, grupę. Dzięki zachowaniu esesmanów, którzy dla przybyłych na dziedziniec byli uprzejmi i powitali ich uśmiechami, a z niektórymi nawet dyskutowali albo żartowali, nastrój więźniów wyraźnie się poprawił. Strażnicy kierowali nimi niczym ruchem drogowym i bez zakłóceń prowadzili przez dziedziniec. Jeden z esesmanów poklepał starszego mężczyznę po plecach. Ludzie szemrali między sobą. Nadal wydawali się nerwowi i podejrzliwi. Friedrich oraz pozostali oficerowie gdzieś zniknęli. Breitner zaprowadził Christophera do kilkunastu ustawionych w szeregu członków sonderkommando. Na czele stał wysoki, przystojny mężczyzna.
            – To Jan Schultz, szef jednostki sonderkommando pracującej w krematorium – wyjaśnił Breitner. Christopher pamiętał, żeby nie wyciągać ręki na powitanie. – Przejrzą mienie zostawione przez więźniów, a potem przekażą je nam.
            – Bardzo dobrze – odrzekł Christopher, spoglądając na ustawionych w szeregu i patrzących prosto przed siebie mężczyzn. Większość miała siniaki na twarzach. – Pracujcie ciężko, a zostaniecie nagrodzeni – dodał.
            Ktoś zaczął przemawiać do zebranych za nim ludzi. Tłum zamilkł. Wszystkie oczy zwróciły się na Friedricha, który, z dwoma innymi oficerami, stanął na pace ciężarówki.
            – Przybyliście tutaj, do Auschwitz-Birkenau, jako ważny tryb wojennej machiny Trzeciej Rzeszy – zaczął Friedrich. – Przybyliście tutaj pracować. Wasza praca jest niemal tak samo ważna, jak wysiłki dzielnych żołnierzy, którzy każdego dnia ryzykują życie na froncie. Wszyscy, którzy będą chcieli pracować, mogą liczyć na bezpieczeństwo i jedzenie. – Friedrich przemawiał do tłumu po niemiecku i choć większość zdawała się go rozumieć, to obok ciężarówki stał członek sonderkommando, który tłumaczył jego słowa na polski.
            Głos zabrał oficer stojący na lewo od Friedricha.
            – Macie za sobą męczącą podróż. Jesteście cenni dla tego obozu i Rzeszy. Po pierwsze i przede wszystkim, chcemy mieć pewność, że jesteście zdrowi i chętni do pracy. W związku z tym wymagamy, żebyście wzięli prysznic i przeszli odkażanie. To bardzo ważne dla waszego zdrowia i dobrego samopoczucia. Nie możemy tolerować żadnych infekcji wśród robotników. – Ludzie w tłumie uśmiechali się, mocniej przytulając dzieci. Na ich obliczach ponownie zagościło życie, światło nadziei rozproszyło podejrzliwość. – Po prysznicu na każdego będzie czekała miska gorącej zupy – kontynuował.
            Następnie trzeci oficer wystąpił naprzód. Wskazał na człowieka stojącego z przodu tłumu.
            – Ty tam, tak, ty, czym się trudnisz? – Mężczyzna był stolarzem. – O, i bardzo dobrze, potrzebujemy stolarzy – odparł oficer. – Będziesz bardzo pożyteczny. A ty?
            – Jestem lekarzem – odpowiedział kolejny mężczyzna.
            – Doskonale, w obozowym szpitalu potrzebujemy lekarzy. – Przerwał i powiódł wzrokiem po tłumie. – Jeżeli jest wśród was więcej lekarzy lub pielęgniarek, proszę nie zapomnieć zgłosić się do mnie po prysznicu, a ja dopilnuję, żeby umieszczono was tam, gdzie wasze umiejętności są najbardziej potrzebne.
            Po chwili ponownie przemówił Friedrich.
            – Potrzebujemy lekarzy, dentystów, pielęgniarek, mechaników, hydraulików, elektryków i rzemieślników wszelkich fachów. Potrzebujemy również niewykwalifikowanych robotników. Wszyscy otrzymają dobrze płatną pracę. Wszyscy są ważni dla Rzeszy i naszej walki z bolszewickim zagrożeniem. A teraz, proszę, udajcie się ku wejściu do przebieralni, tam strażnicy pokierują was dalej. W środku upewnijcie się, że powiesiliście ubrania na ponumerowanych haczykach i zapamiętajcie te numery, ponieważ będą później potrzebne. Mamy tylko jedną przebieralnię i obie płcie muszą się nią dzielić. Przepraszam za tę sytuację, jesteśmy właśnie w trakcie poprawy tego stanu rzeczy. 
Ludzie weszli stłoczeni do budynku z płaskim dachem, po czym udali się do przebieralni. Mieli uśmiechnięte, uspokojone twarze. Christopher ponownie zauważył kobietę w niebieskiej chuście. Jej oblicze przepełniał żal i rezygnacja, wyglądała inaczej niż pozostali.
            Gdy wszyscy zniknęli za drzwiami, do środka weszli członkowie sonderkommando i Christopher. Ludzie się rozbierali, a następnie składali ubrania w kupki, które umieścili pod zawieszonymi na ponumerowanych haczykach płaszczami. Sonderkommando powtórzyło instrukcje wydane przez oficerów stojących na płaskim dachu budynku, tym razem w ich ojczystym języku. Wszyscy dostosowali się bez najmniejszego oporu i cienia sprzeciwu. Christopher przeszedł pomiędzy rzędami ludzi, ale po chwili wyszedł na zewnątrz. Nie chciał pogłębiać ich zażenowania koniecznością rozbierania się na oczach obcych. Poczuł głęboką ulgę.
Selekcja była prawdziwym koszmarem, mordy na stacji nieopisanym horrorem, ale przynajmniej już po wszystkim – pomyślał, wychodząc na niemal już pusty dziedziniec.
            Stanął na środku placu, biorąc głęboki oddech. I wtedy zauważył esesmanów na dachu budynku. Oficerowie gdzieś zniknęli. Esesmani trzymali metalowe pojemniki, mieli na twarzach maski gazowe. Zmroziło mu krew w żyłach.
To niemożliwe, nie mogą tego zrobić, nie po tym, co powiedzieli.
Stłumił chęć pobiegnięcia do środka i ostrzeżenia więźniów. Nie mógł nic zrobić. Nie mógł zmienić tego, co zaraz miało się wydarzyć. Ogarnęła go trwoga. Rozejrzał się po dziedzińcu, by upewnić się, że nikt go nie widzi. Esesmani w maskach wyglądali jak ludzkie owady. Uwijali się na dachu niczym mrówki. Zdjęli osłony z wąskich metalowych kominów krematorium i wsypali do środka zawartość pojemników. Po chwili rozległy się krzyki – setki głosów krzyczały jednocześnie, a jednak dało się je odróżnić. Przebijały się przez grube warstwy cegieł i betonu. Na dziedziniec wjechały ciężarówki na wstecznym biegu. Kierowcy zwiększyli obroty silników, żeby zagłuszyć dochodzące z budynku wycie. Ale on nadal je słyszał.
            Przechodzący obok esesman uśmiechnął się.
            – Z tych pryszniców to chyba leje się za gorąca woda – zauważył. – Żydom się nie podoba.
            Esesman poszedł w swoją stronę, a Christopher robił, co mógł, żeby się opanować. Zachowanie spokoju kosztowało go tyle wysiłku, że cały zdrętwiał. Miał wrażenie, że mundur stał się jego drugą skórą. Zaczął pocierać ramiona otwartymi dłońmi. Gdy pochylił głowę, spadła mu czapka. Krzyki nadal trwały, choć były już bardziej stłumione. Próbował myśleć o Jersey, o Rebecce, o ich pierwszym spotkaniu, o wszystkim, byle nie o tym. Zastanawiał się, czy się nie spóźnił, czy nie podzieliła już losu tych ludzi. Jeżeli nie żyje, to co mu pozostało?
           
Rozdział 3

Wyspa Jersey, czerwiec 1924 roku

Poznał ją pierwszego tygodnia, a może nawet dnia, po przyjeździe na wyspę. Christopher zostawił ojca w domu z wujkiem Ulim, który przyjechał z nimi z Niemiec, by pomóc przy przeprowadzce. Alexandra spała na piętrze. Pchnął drzwi i pobiegł półkilometrową ścieżką aż do plaży. Podniósł szary kamień, po czym cisnął nim w wodę, jak najdalej potrafił. Potem podniósł kolejny i pobiegł w stronę odpoczywających na brzegu mew. Gdy zerwały się do lotu, rzucił za nimi kamieniem i patrzył, jak wznoszą się ku niebu. Usiadł na opuszczonej przez ptaki skale i przerzucał drobne kamyki z dłoni do dłoni, wsłuchując się ich stukot. Tego dnia słońce znowu mocno paliło, grube flanelowe szorty przyklejały mu się do nóg. Pozbył się butów oraz skarpet i wszedł do płytkiej wody, zaledwie kilka metrów od brzegu. Ojciec zabronił mu pływać samemu, a Christopher posłuchał go, choć miał ogromną ochotę wskoczyć do morza. Przyglądał się swoim palcom u stóp, czując chłodną wodę. Ląd po drugiej stronie to znajdująca się niecałe trzydzieści kilometrów dalej Francja. Ojciec tak powiedział.
            Z początku Christopher nie był pewien co to za odgłos – wydawało się, że dobiega zza ogrodzenia ciągnącej się wzdłuż plaży drogi. Włożył na mokre stopy skarpety i buty. Pobiegł przez plażę w stronę, z której dochodził zawodzący dźwięk. Gdy się zbliżył, był pewien, że to mały kociak, i od razu zaczął się zastanawiać, czy ojciec pozwoli mu go zatrzymać. Szara droga biegnąca wzdłuż brzegu była nierówna i zaniedbana. Równolegle do niej ciągnął się niski żywopłot. Christopher rozejrzał się w lewo, a potem w prawo, upewniając się, że nie jedzie żaden samochód. Odczekał kilka sekund, by mieć jeszcze większą pewność, po czym przemknął na drugą stronę. Szedł w kierunku zawodzenia, które dochodziło zza żywopłotu. Zawołał po niemiecku, ale od razu skarcił się w duchu. Ojciec kazał mu mówić po angielsku, w języku matki, która tu dorastała. Wydał z siebie szept, którego sam niemal nie dosłyszał. Zawodzenie ustało. Zawołał ponownie i usłyszał szelest w zaroślach, tuż przed nim. Krzak był zbyt wysoki, by mógł zobaczyć, co jest za nim. Przegramolił się przez niego i spadł na trawę.
            To wcale nie był kotek. To była dziewczynka. Płakała, a jej wtulona między ramiona głowa co chwilę podskakiwała do góry i opadała. Na jej policzku znajdował się duży siniak.
            Christopher przez kilka sekund stał w milczeniu, niepewny swojego angielskiego, ale w końcu się odezwał:
            – Dlaczego płaczesz? – Dziewczynka wcisnęła głowę pomiędzy kolana. Przemyślał kolejne słowa, słysząc w głowie głos matki. – Mam na imię Christopher. Mam sześć lat. Ile ty masz lat?
            – Też sześć – powiedziała cicho. – Nazywam się Rebecca.
            – Dlaczego siedzisz tu sama?
            – Uciekniesz ze mną?
            – Nie jestem pewien. Może…
            Najwyraźniej dziewczynce tyle wystarczyło, bo poderwała się na nogi i złapała go za rękę. Mniej więcej sto metrów dalej stał niewielki dom. Zrobiła kilka kroków w jego stronę, po czym się zatrzymała.
            – Dokąd się udamy? – zapytała. Christopher odwzajemnił jej spojrzenie, próbując wymyślić jakieś miejsce. Znał tylko własny dom i plażę. Poprowadził Rebeccę przez dziurę w żywopłocie, a potem na drugą stronę drogi, upewniając się, że w pobliżu nikogo nie ma. Rzucili się biegiem ku morzu. Dziewczynka zapytała go, dokąd biegną. Nie odpowiedział, po prostu biegł, trzymając ją mocno za rękę. Gdy dotarli na brzeg, odwrócił się do niej.
            – Co ci się stało w buzię? – zapytał. Milczała. Podniosła kamyk i cisnęła nim w wodę. Christopher zaczął rozglądać się za kamieniami do puszczania kaczek, tak jak nauczył go wujek Uli. Znalazł kilka płaskich okazów, przesunął po nich palcami i wyobraził sobie, jak skaczą po powierzchni morza.
            – Puszczałaś kiedyś kaczki?
            – Nie. Chyba nie.
            – Patrz – powiedział i włożył kamień w jej dłoń. – Spróbuj rzucić tak, żeby podskakiwał.
            Rebecca wzięła zamach. Kamień wylądował niecały metr dalej, ledwie doleciał do białej piany rozbijającej się o brzeg. Christopher umieścił w jej dłoni kolejny, lecz rzuciła nim z podobnym skutkiem. Niezrażony wręczył jej następny kamyk, i jeszcze jeden, a potem poszedł szukać nowych, dopóki nie rzuciła około trzydziestu w wodę u ich stóp.
            – Zabawne, prawda? – zapytała.
            Bawili się na plaży około godziny, nim usłyszał głos ojca. Christopher powiedział jej, żeby się schowała, że wróci po nią za kilka minut. Rebecca przykucnęła za dużym głazem i posłusznie tam została. Głos ojca był coraz bliższy. Po chwili Christopher dostrzegł jego sylwetkę. Ojciec zawołał go na kolację i natychmiast ruszył z powrotem w stronę domu. Kiedyś może pobiegałby z nim po plaży, wziął go na barana i ze śmiechem zaniósł do domu, ale po śmierci matki Christophera już tak nie robił. Rebecca zerknęła na niego ze swojej kryjówki. Christopher poszedł za ojcem, który z każdym krokiem wyprzedzał syna. Gdy dostatecznie się oddalił, chłopiec popędził do Rebekki.
            – Chodź ze mną. – Wyciągnął do niej rękę. – Nie martw się, nic ci nie grozi.
            Kiedy wrócił do domu, kolacja czekała na stole. Wujek Uli wziął go na ręce i usadził na krześle pomiędzy sobą a Alexandrą. Ojciec nie podniósł na niego wzroku. Wpatrywał się w znajdujący się przed nim talerz. Podczas kolacji mówili po niemiecku, choć ojciec cały czas powtarzał, że chce, żeby rozmawiali po angielsku.
            – Jak ci minął dzień na plaży? – zapytał wujek Uli. 
            – W porządku.
            – My spędziliśmy bardzo produktywny czas na malowaniu domu, prawda, Stefan?
            – Owszem – odparł ojciec Christophera.
Wujek Uli uszczypnął Alexandrę w policzek. Przez kilka chwil jedli w milczeniu, gdy nagle z góry dobiegł ich głośny trzask.
            – Co to? – rzucił ojciec. – Christopher, wiesz, co to może być?
            – Nie. – Wzruszył ramionami i wbił oczy w talerz. Przez sufit przebiło się kolejne uderzenie, a po nim delikatny odgłos kroków.
            – Christopher, chcesz nam coś powiedzieć? – zapytał wujek Uli. – Przyniosłeś do domu kota? Twój ojciec chyba wyraził się jasno ostatnim razem.
            – Nie, nie. Nic tam nie ma. To na pewno wiatr.
            – Zobaczymy – stwierdził ojciec, odsuwając krzesło. – Chodź. I po tych wszystkich kłopotach, jakich mi ostatnio przysporzyłeś, módl się, żeby to naprawdę był wiatr.
            – Nie, ojcze, nie. Tam nic nie ma. Możemy dokończyć kolację?
            Ojciec złapał Christophera za ramię i szarpnięciem zmusił, by wstał z krzesła. Uli coś powiedział, ale brat go zignorował. Alexandra poszła za nimi przez kuchnię, a następnie wszyscy ruszyli na świeżo wygładzone papierem ściernym schody. Roześmiała się, gdy na górze rozległ się kolejny trzask. Christopher próbował się wyrwać, ale ojciec trzymał go mocno. Zaciągnął go na piętro, do drzwi jego pokoju, które otworzył z głośnym hukiem.
            Dziewczynka siedziała na środku pokoju. Na szyi miała perły matki Christophera, a duży kapelusz zakrywał jej głowę. Christopher zrobił zbolałą minę. Kazał jej siedzieć w szafie, aż nie przyjdzie na górę. Ale ona wyszła i przewróciła stojącą obok łóżka karafkę wody. Wujek Uli parsknął za ich plecami, ale ojcu nie było do śmiechu.
            – Christopher, kto to jest? – zapytał po angielsku.
            – Moja przyjaciółka, Rebecca.
            – A gdzie mieszka ta Rebecca?
            – Nie wiem.
            Ojciec puścił ramię Christophera i pochylił się nad dziewczynką siedzącą na podłodze w perłach i kapeluszu jego zmarłej żony.
            – Zraniłaś się? – zapytał, wyciągając dłoń w kierunku fioletowego siniaka na jej twarzy. Nie odpowiedziała. – Rebecco, gdzie mieszkasz? – Zdjęła kapelusz, a następnie pokazała na okno.
            Ojciec Christophera wziął kapelusz i pomógł rozplątać perły.
            – Tam? Daleko stąd? – zapytał. Dziewczynka powoli pokręciła głową i wstała. – Czy twoi rodzice wiedzą, gdzie jesteś? – Ponownie zaprzeczyła ruchem głowy. – Cóż, nie boisz się, że będą się o ciebie martwić?
            – Nie.
            – Na pewno będą – zapewnił ojciec Christophera, przeczesując dłonią włosy. Rebecca podeszła do okna. Christopher wiedział, że mu się nie upiecze, nieważne, jak urocza była jego nowa przyjaciółka.
            – Jesteś głodna? – zapytał ojciec po kilku sekundach. – Chciałabyś coś zjeść?
            Rebecca przytaknęła ze smutną miną.
            Dlaczego nie została w szafie? Teraz przeprosiny nic już nie dadzą. I tyle z jej planów ucieczki z domu.
            Wujek Uli poprowadził wszystkich na dół. Ojciec próbował się dowiedzieć, gdzie dokładnie i z kim mieszka dziewczynka, ale nic nie osiągnął. Przystawił jej krzesło i wszyscy zasiedli do posiłku.
            Pierwszy przemówił wujek, uśmiechając się.
            – Christopherze, gdzie poznałeś swoją nową przyjaciółkę? I czemu zawdzięczamy jej odwiedziny?
            Chłopiec szturchał widelcem ziemniaki na talerzu. Przecież nie mógł przyznać, że Rebecca uciekła z domu, a on próbował jej pomóc.
            – Spotkałem ją na plaży. Płakała, więc pomyślałem, że potrzebuje pomocy.
            – Przyprowadzenie jej do naszego domu to żadna pomoc – skarcił go ojciec. Wujek Uli ponownie się zaśmiał.
            – Uli, proszę. Rozmawiam z synem. – Stefan spiorunował młodszego brata wzrokiem, ponieważ ten nie potrafił opanować śmiechu. Po chwili zakrył usta dłońmi. Ojciec pokręcił głową i ponownie skupił uwagę na synu, który wyglądał, jakby zaraz miał schować się pod stołem. – Gdzie mieszka ta dziewczynka? Co się jej stało?
            – Nie wiem. Usłyszałem jej płacz, siedziała w polu przy plaży. Pomyślałem, że mogłaby u nas na trochę zostać. – Miał nadzieję, że Rebecca nie zna niemieckiego i nie rozumie, co powiedział.
            – Ach, tak? Zamierzałeś ukrywać ją w swoim pokoju, prawda? I jak długo chciałeś ją tam trzymać?
            Christopher osunął się na krześle tak nisko, że talerz znalazł się na wysokości jego oczu.
            – Nie wiem, nie pomyślałem o tym.
            – A to ci niespodzianka – skwitował cierpko ojciec. – Nieczęsto zdarza ci się pomyśleć, prawda?
            Rebecca przestała jeść.
            Choć słońce nadal wisiało wysoko na letnim niebie, wybiła dziewiętnasta i był to czas, aby Alexandra położyła się spać. Była młodsza od Christophera, nie skończyła jeszcze czterech lat, więc musiała kłaść się wcześniej niż on. Uli wziął ją na ręce i przysunął do ojca, aby ucałowała go na dobranoc. Ojciec pocałował ją w policzek. Alexandra pomachała do Rebekki, która się uśmiechnęła. Uli zabrał ją na piętro, nadal się śmiejąc.
            – Rebecco – zaczął ojciec spokojnym, cichym głosem – musisz nam powiedzieć, gdzie mieszkasz. Wiem, że gdyby Christophera albo Alexandry o tej porze nie było w domu, to bardzo bym się martwił. Chyba nie chcesz, żeby ktoś musiał się o ciebie martwić, prawda?
            Rebecca pokręciła głową. Ojciec Christophera otworzył usta, żeby coś dodać, lecz dziewczynka odpowiedziała:
            – Mieszkam dwa domy dalej. Wylałam herbatę i mama mnie uderzyła. I wtedy uciekłam.
            Ojciec wstał od stołu.
            – Rebecco, myślę, że muszę natychmiast zobaczyć się z twoimi rodzicami. Czas zaprowadzić cię do domu. – Próbowała mu się wymknąć, ale złapał ją, wziął na ręce i ruszył ku drzwiom. – Uli, zabieram ją do domu! – zawołał przez ramię. Christopher pobiegł za ojcem.
            – Myślę, że nie powinieneś poznawać rodziców Rebekki – stwierdził ojciec, gdy go zauważył. – Na pewno odchodzą od zmysłów z niepokoju. – Gdy dotarli do drogi, postawił dziewczynkę na ziemi.
            – A teraz obiecaj mi, że będziesz grzeczna i będziesz trzymać mnie za rękę. – Rebecca spojrzała na Christophera błagalnie, ale wykonała polecenie. Ruszyli drogą, Christopher wlókł się kilka metrów za nimi.
            – Wspaniały sposób zapoznania się z nowymi sąsiadami – wymamrotał pod nosem ojciec.
            Przez chwilę szli w milczeniu. Po kilku sekundach Rebecca powiedziała:
            – To mój. – Wskazała mały dom przy drodze. Budynek był zaniedbany, nosił liczne pamiątki działania żywiołów i przypominał ich własny, zanim go odmalowali. Rebecca zwalniała z każdym krokiem. Gdy dotarli do podjazdu, ojciec Christophera niemal musiał ją za sobą ciągnąć. Christopher ich dogonił i gdy zbliżyli się do domu, złapał ją za drugą rękę. Po jej zaczerwienionych policzkach spływały łzy. Ojciec podszedł do drzwi, z których łuszczyły się grube płaty lakieru. Okno obok drzwi było szare, brudne, z pajęczynami od wewnątrz.
Nie możemy po prostu wracać do nas? – pomyślał Christopher.
Ze środka nie dochodziły żadne dźwięki. Ojciec Christophera spojrzał na Rebeccę i zapukał.
            – Twoi rodzice najwidoczniej śpią – stwierdził, bardziej do siebie niż do niej. – Masz jakieś rodzeństwo?
            – Nie mam.
            Zapukał mocniej i drzwi same się uchyliły.
            – Halo? Jest tu kto? – Nie usłyszał żadnej odpowiedzi, więc wszedł do środka.
            Dom był zatęchły i stary. Kiedy znaleźli się na korytarzu, po lewej stronie zauważyli kuchnię. Dywan był wytarty i zniszczony, Christopher czuł, że w jego podeszwy wbijają się gwoździe, ale milczał. Wszyscy milczeli. Smuga dochodzącego z okna światła zaprowadziła ich do końca korytarza i dalej do salonu, w którym wisiały obrazy przedstawiające miejscowe krajobrazy. Na podłodze leżała rozbita butelka. Po domownikach nie było ani śladu. Nagle usłyszeli chrapliwy, ostry głos.
            – Gdzieś się, do cholery, podziewała? – Wszyscy troje odwrócili się jak na komendę, a Rebecca schowała się za nogą ojca Christophera. W drzwiach stał mężczyzna w wyblakłym garniturze. Wyglądał na starszego od ojca, ale Christopher nie potrafił ocenić o ile –pozbawione siwizny, ciemne włosy sugerowały młodszy wiek niż poorana zmarszczkami twarz. Jego brązowe oczy przeskakiwały z ojca na dzieci i z powrotem.
            – Coście za jedni? Co robicie w moim domu? Skąd macie moją córkę?
            Ojciec Christophera postąpił krok do przodu i wyciągnął dłoń na powitanie. Mężczyzna uścisnął ją, ale nic nie powiedział.
            – Nazywam się Stefan Seeler – przedstawił się ojciec. Mówił spokojnie i wyraźnie. – Kilka godzin temu mój syn znalazł Rebeccę na plaży. Wygląda na to, że coś ją przygnębiło. – Na dźwięk ciężkiego, niemieckiego akcentu ojca twarz mężczyzny gwałtownie zmieniła wyraz. Wybałuszył oczy.
            – Jesteś Niemcem – powiedział z francuskim akcentem, na co ojciec Christophera skinął głową. – Bez przerwy wpada w tarapaty, jest niezdarna… – kontynuował. – Wie pan, jakie są te dzisiejsze dzieciaki. – Mężczyzna kołysał się na piętach. Christopher obserwował ojca, który słuchał go z zaciśniętymi zębami.
            – Christopher, czy mógłbyś na chwilę zabrać Rebeccę na zewnątrz, proszę.
            – To nie będzie konieczne. Dziękuję za przyprowadzenie córki, ale musicie już iść, wkrótce wróci żona.
            Stefan spojrzał na dziewczynkę, która z całej siły trzymała się jego nogawki, a następnie na syna.
            – Chodź, synku, idziemy – nakazał, po czym nachylił się w stronę Rebekki. – Teraz musimy iść, ale wiesz, że zawsze możesz do nas…
            – Do widzenia, panie Seeler. – Ojciec Rebekki podszedł, złapał ją za ramię i wyprowadził do pokoju obok.



Rozdział 4

Rebecca wróciła następnego ranka. Siedziała w domku na drzewie, który wujek Uli zbudował dla dzieci za domem. Gdy Christopher przybiegł, uśmiechnęła się szeroko. Po chwili dołączyła do nich Alex.
            – Rebecca, wróciłaś – powiedział. Dziewczynka w odpowiedzi tylko skinęła głową.
            – Skąd wiedziałaś o domku na drzewie?
            – Znalazłam go. – Przyniosła ze sobą starą lalkę, której co prawda brakowało jednego oka, była podniszczona, a na jej twarzy roiło się od szram, ale za to włosy miała uczesane idealnie. Rebecca trzymała ją blisko przy piersi. – To Susan.
            – Alexandra też ma lalki, prawda, Alex? – zapytał Christopher, kiedy pojawił się jego ojciec.
            – Dzieci, chciałbym przez chwilę porozmawiać z Rebeccą.
            – Dzień dobry, panie Seeler.
            – Dzień dobry, ślicznotko – odpowiedział z uśmiechem. – Rebecco, pytałaś rodziców, czy możesz przyjść się do nas pobawić?
            Zbyła pytanie milczeniem i wróciła do zabawy lalką.
            – Wiedzą chociaż, gdzie jesteś?
            – Jeszcze śpią.
            – Spali, gdy wychodziłaś? Nie sądzisz, że powinnaś im powiedzieć, dokąd się wybierasz?
            – Nie wiem. W nocy długo się nie kładli. Słyszałam, jak rozmawiali.
            – Tęsknisz za rodzicami, gdy długo nie ma ich w pobliżu?
            Wzruszyła ramionami.
            – Może zostać, ojcze? – zapytał Christopher. Spojrzenie, z jakim się spotkał, natychmiast go uciszyło. Wyciągnął rękę ku dziewczynce i poczuł, że jej palce natychmiast owinęły się wokół jego dłoni.
            – W porządku, Rebecca może zostać na kilka godzin. Wujek Uli będzie miał was na oku. Niedługo wrócę, wtedy zobaczymy, czy będziesz mogła przychodzić się do nas bawić częściej.
            Przez pewien czas bawili się w domku na drzewie, a potem wujek Uli zabrał ich na głazy, gdzie brodzili w wodzie, trzymając w rękach buty i skarpetki, a słońce ogrzewało ich twarze. Chcieli popływać, ale nie mieli kostiumów kąpielowych. Siedzieli więc na głazach i rzucali kamienie do wody. Uli nauczył ich, jak rzucać, żeby leciały szybciej. Obserwowali kręgi pojawiające się na wodzie w miejscach, w których wpadały do niej kamienie. Spędzili nad morzem cały poranek. Gdy wujek Uli przyprowadził ich z powrotem do domu, ojciec już czekał.
            – Witajcie, dzieci, dobrze się bawiłyście z wujkiem? – Cała trójka ochoczo przytaknęła. – Uli, możesz na chwilę wziąć Alexandrę do domku na drzewie?
            – Naturalnie. Chodź, słoneczko. – Uli wziął ją na ręce i wyszli do ogrodu.
            – Usiądźcie przy stole, dzieci – zaczął Stefan. – Rebecco, lubisz tu przychodzić, prawda?
            – Tak, chciałabym tu zostać na stałe. – Gdy Christopher usłyszał tę odpowiedź, serce podskoczyło mu w piersi.
            – Rozmawiałem z twoimi rodzicami – oznajmił. Twarz dziewczynki spoważniała. – Później poszedłem na posterunek policji porozmawiać z miłym panem policjantem, sierżantem Higginsem. On zna wszystkich w okolicy. Muszę ci powiedzieć, Rebecco, że twój ojciec nie chce, żebyś przychodziła się tu bawić. Nie chce, żebyś bawiła się w domku na drzewie, nie chce, żebyś w ogóle bawiła się z Christopherem i Alexandrą.
            – Ale, ojcze…
            – Zamilcz, Christopherze. Daj mi skończyć. – Christopher nigdy nie widział ojca w takim stanie. – Ale rozmawiałem też z twoją matką i postanowiłem pozwolić ci się u nas bawić.
            Rebecca odetchnęła. Christopher zaczął podskakiwać i klaskać.
            – Dużo o tobie myślałem i naprawdę nie chcę sprzeciwiać się życzeniom twojego ojca, ale jednak uważam, że tak będzie najlepiej.
            – Och, dziękuję, panie Seeler.
            – Ale jeżeli wpadniesz w jakieś tarapaty, to od razu pójdę do twojej matki i wszystko jej opowiem, i nigdy nie będziesz mogła tutaj wrócić. Rozumiemy się?
            – Och, tak, oczywiście. Będę bardzo grzeczna.
            Rebecca została na całe popołudnie. Ojciec pozwolił jej zostać także na kolację. Wróciła następnego dnia, a potem każdego kolejnego aż do końca lata. Przyozdobili domek na drzewie własnoręcznie narysowanymi obrazkami, na półki dali serwetki. Codziennie świetnie się bawili. Co rusz przytrafiało im się coś nowego. Christopher miał wcześniej przyjaciół, ale nie takich jak ona. Nigdy nie znał nikogo, kto dosłownie wszystko potrafiłby przemienić w przygodę, kto odnajdywałby radość w nawet najbardziej nudnych zajęciach.
            Na koniec lata Uli wrócił do Niemiec. Christopher, Alex i Rebecca chcieli, żeby został z nimi na zawsze, ale nie mógł. Gdy żegnali go na przystani promowej w Saint Helier, cała trójka dzieci płakała. Ojciec objął brata tak mocno, że Christopher myślał, że chce go udusić.
            Wkrótce zaczęła się nauka. Rebecca poszła do dziewczęcej szkoły w Les Croix, ale to, że uczyli się w różnych miejscach, nie miało większego znaczenia, bo i tak odwiedzała Christophera niemalże codziennie. Jej matka rzadko gotowała, a gdy już coś przyrządziła, Rebecca skarżyła się, że ledwie mogła to tknąć. Więc zaczęła gościć również na kolacjach. Często pytała, czy mogłaby zostać na noc, ale na to Stefan nigdy się nie zgodził. Christopher odprowadzał ją każdego wieczoru aż do miejsca, w którym było już widać jej dom.
            Gdy podrośli, zaczęli aranżować swoje spotkania listownie. Jej ojciec nigdy nie zrozumiałby, o czym piszą, bo wymyślili własny język. Języki stale im towarzyszyły. Christopher w wieku dwunastu lat znał biegle niemiecki oraz angielski, potrafił także zrozumieć rozmowę w języku francuskim, a nawet w jèrriais[1]. Rebecca braki w niemieckim nadrabiała francuskim. Jednak ich język różnił się od wszystkich pozostałych. Na przykład Gunde de viznay bin Lion’s Mane reiv oznaczało, że spotkają się przy Lwiej Grzywie o czwartej, cyfra na końcu zdania była po niemiecku, tyle że od końca. Tylko oni go znali, a oprócz nich jedynie Alexandra wiedziała o jego istnieniu. Nazwali w nim wszystkie chłostane falami i spiekane słońcem występy skalne oraz cypelki. Umawiali się właśnie w takich miejscach – przy Lwiej Grzywie, Motylim Stole albo przy Wściekłym Rumaku. Gdy byli razem, zdawało się, że bełkoczą bez sensu. Wybuchali śmiechem na dźwięk niedorzecznych głosek wydobywających się z ich ust, i na widok min innych, którzy akurat im towarzyszyli, czy to Alexandry, czy Percy’ego Howarda i jego brata Toma. Zawsze było się z kim pobawić.


[1]Jèrriais to pokrewny językowi normandzkiemu język z wyspy Jersey (przyp. tłum.).



Rozdział 5

Był rok 1934. Christopher miał piętnaście lat. Gdy wrócił ze szkoły, Rebecca siedziała przy kuchennym stole. Jej obecność w domu nie była niczym niezwykłym. Tym razem jednak wyglądała inaczej. Jej lewy policzek szpecił wielki siniak. Płakała. Na krześle obok siedział ojciec Christophera, którego oblicze wykrzywiał gniew. Christopher czuł to samo. Rebeccę bił własny ojciec. Chłopak usiadł obok niej. To on chciał ją pocieszyć. Poczuł ukłucie zazdrości, że to ojciec był pierwszy.
            – Rebecca przyszła jakieś pół godziny temu – wyszeptał po angielsku ojciec. – Obmyłem jej twarz, ale nadal jest bardzo zdenerwowana. Niewiele powiedziała.
            – Nie mogę tak dłużej żyć – rzuciła. – Odejdę, nie mogę tak dłużej.
            – Jak to? – zapytał Christopher. – Nie możesz odejść. Gdzie się podziejesz?
            – Nie mogę tam mieszkać, nie z nim, nie z nimi. – Jej głowa opadła na ręce, które położyła wcześniej na blacie.
            – Spokojnie. Co się wczoraj stało? O co poszło? – zapytał ojciec Christophera, kładąc dłoń na jej głowie.
            – Co zrobił tym razem? – dodał Christopher.
            Uniosła głowę, miała zaczerwienione oczy. Odgarnęła włosy z twarzy i wyprostowała się na krześle.
            – Mogę prosić o szklankę wody?
            – Oczywiście, Alex, proszę, podaj trochę wody.
            – Dobrze, ojcze – odparła Alexandra. Rebecca wzięła szklankę i upiła niewielki łyk.
            – Ojciec chce, żebym rzuciła szkołę. Chce, żebym znalazła sobie jakąś pracę. – Trzymała szklankę w dłoniach, a po chwili ponownie przysunęła ją do ust.
            – A co na to twoja matka? – zapytał Christopher.
            – Poparła go. Mówi, że potrzebujemy pieniędzy.
            – Może gdyby sama poszła do pracy… – zaczął Christopher.
            – Nie pracuje, odkąd zamknęli zakład tekstylny. – Rebecca obniżyła głos do szeptu. – Ostatnio prawie nie wychodzi z domu.
            – Próbowała powstrzymać twojego ojca, zanim cię uderzył? – dopytywał Christopher.
            – Tak, na początku. Ale zawsze jej tłumaczy, że to dla mojego dobra.
            – Boli? – zaciekawiła się Alex.
            – Nie, już prawie nic nie czuję, kiedy dotykam siniaka.
            Na kilka chwil zapadła cisza. Jakby nikt nie wiedział, co powiedzieć.
            – Masz ładne włosy – próbowała pocieszyć ją Alex.
            – Matka mnie uczesała. Chciała, żebym wyglądała jak wtedy, gdy byłam mała, ale nie najlepiej jej to wyszło. Gdy tylko poszła do łazienki, sama je poprawiłam.
            – Co się stało? Znowu była pijana?
            Rebecca przytaknęła.
            – Chciałam po prostu uciec z domu i przybiec tutaj albo gdziekolwiek, byle z dala od nich. Nie chciałam… ale musiałam jej pomóc. To moja matka.
            – Oczywiście – zgodził się ojciec Christophera.
            Christopher próbował przypomnieć sobie własną matkę. Nie przychodziło mu to łatwo.
            – Stało się jej coś?
            – Nic jej nie jest, kilka rozcięć i siniaków. Pomogłam jej wstać, umyłam ją i położyłam do łóżka. Później wrócił ojciec. Powiedział, że to moja wina. – Zawiesiła głos. Ponownie na kilka sekund zapadła cisza, po czym dodała: – Jeszcze nigdy nie widziałam, żeby był taki wściekły. Złapał pogrzebacz z kominka i się na mnie rzucił.
            – Co… co takiego?
            – Christopher, daj jej mówić – upomniał go ojciec.
            – Uderzył mnie w ramię i upadłam na podłogę. Stanął nade mną, chcąc uderzyć jeszcze raz, więc podniosłam grudę węgla i uderzyłam go w głowę.
            Christopher ścisnął ją za rękę. Alex zaczęła płakać. Rebecca zdawała się nie zwracać na nich uwagi.
            – Uniósł pogrzebacz i powiedział, że udzieli mi lekcji, której nie zapomnę do końca życia. I wtedy zauważyłam, że stoi za nim matka, i że trzyma strzelbę. Powiedziała, że jeśli mnie tknie, to będzie to ostatnia rzecz, jaką zrobi w życiu.
            – Ustąpił? – zapytał Christopher. Rebecca powoli skinęła głową. Przyłożyła dłonie do skroni, jakby chciała odciąć się od otoczenia.
            Ojciec Christophera wypuścił głośno powietrze i wstał. Alexandra podeszła do niego i mocno go objęła, wtulając się w jego ramiona.
            – Wszystko będzie dobrze, ojcze – powiedziała. – My się nią zaopiekujemy. – Jego usta drgnęły, jakby chciał coś powiedzieć, ale nie wydobyło się z nich ani jedno słowo. Dolał wody do szklanki i ponownie usiadł na krześle.
            – Przepraszam, Rebecco, kontynuuj, proszę – powiedział.
            – Nigdy więcej mnie nie uderzy. Powiedziałam mu to. Powiedziałam mu, że odchodzę i że nie może mnie zatrzymać.
            – Naprawdę zamierzasz odejść? – zapytał, ale Rebecca go zignorowała.
            – Wczoraj w nocy się spakowałam. Nie pożegnałam się nawet z matką.
            – Gdzie nocowałaś? – zapytała Alex.
            – U przyjaciółki, Sarah Smart. Nie powiedziała rodzicom, że uciekłam z domu.
            – Znam Smartów, to dobrzy ludzie – dodał ojciec Christophera.
            – Rano wróciłam zobaczyć się z rodzicami. Ojciec znowu się wściekł i powiedział, że to przeze mnie matka zwróciła się przeciwko niemu. Powiedział, że zniszczyłam naszą rodzinę. – Ostatnie słowa wypowiedziała niezwykle cicho, jakby znajdowała się gdzieś daleko od nich, a nie przy tym samym stole.
            – Gdzie dzisiaj będziesz spała? – zapytał Christopher.
            – W domu. Matka przekonała go, żeby pozwolił mi wrócić.
            Przez chwilę siedzieli bez słowa. Christopher poczuł, jak pod skórę wpełza mu trwoga na myśl o życiu bez Rebekki. Jak mogłaby go zostawić? Przecież mieli żyć razem – zawsze. Nie potrafił na nią spojrzeć. Wbił wzrok w okno. Oddychał nienaturalnie, ze złości na jej rodziców cały zesztywniał. Ojciec sprawiał wrażenie, jakby nie wiedział, co powiedzieć.
            – Rebecco, jestem z ciebie dumny – wyszeptał w końcu.
            Wstał i podszedł do kuchennego blatu, na którym leżały nietknięte produkty na kolację. Wziął nóż i zaczął kroić marchewkę; ostrze uderzyło w drewnianą deskę z głośnym stuknięciem.
            – Panie Seeler, mogłabym zostać na kolację?
            – Oczywiście, Rebecco, oczywiście, że tak. – Jego słowa były przyćmione niczym światło na zewnątrz. – Christopher, może jeszcze przed kolacją zabierzesz Rebeccę i Alex na spacer po plaży?
            Zostawili go w kuchni. Gdy zamykali za sobą drzwi, w ich uszach odbijał się stukot noża uderzającego o deskę, słyszeli go jeszcze w ogrodzie. Kiedy wyszli, zmienili temat, a gdy mijali dom Rebekki, ucichli. Christopher wiedział, że nie powinien pokazywać się z nią w zasięgu wzroku jej ojca, ale z jakiegoś powodu przestał się tym przejmować. Przechodząc, żadne z nich nawet nie skomentowało, że właśnie łamią jedną z zasad. Przeszli plażą na nabrzeże, gdzie usiedli w rządku, Rebecca w środku. Przez dłuższą chwilę patrzyli na fale rozbijające się o skały.
            Christopher myślał o słowach Rebekki, o tym, że chce odejść, ale się nie odezwał. Był tak dotknięty, że jeszcze nie miał siły na ten temat rozmawiać. Nie wiedział, co mógłby powiedzieć. Wrócili do tego, co wydarzyło się zeszłej nocy, ale żadne nie miało nic nowego do dodania. Przerobili to już w kuchni. Patrzyli na fale, które przykrywały niewielkie kamienie niczym obrus, który po chwili ktoś nagle ściąga ze stołu. Siedzieli, rzadko się odzywając, dwadzieścia minut, a może więcej, aż w końcu chłód nocy zmusił ich do powrotu do domu, gdzie czekała na nich kolacja. Rebecca zajęła to samo miejsce, co zazwyczaj. Stefan pozwolił jej zostać znacznie dłużej niż zwykle. Gdy wychodziła, było po dwudziestej drugiej.
            Uścisnął ją na pożegnanie.
            – Christopher cię odprowadzi – powiedział. – Dbaj o nią, synu.
            – Oczywiście, ojcze.
            Na zewnątrz panował marcowy ziąb, Christopher postawił kołnierz kurtki. Było ciemno. Widzieli jedynie kontury domu, księżyc rozświetlający morze i miliony gwiazd nad głowami. Na skórze Rebekki tańczyło szaro-białe światło. Wiatr unosił delikatnie jej ciemne włosy.
            – Nie chcę tam wracać – powiedziała, choć szła dalej.
            – Wiem. Ja… chciałbym móc coś zrobić. Chciałbym znaleźć pracę i zabrać cię daleko stąd… i…
            – I tak dużo zrobiłeś.
            – Naprawdę chcesz odejść?
            – Muszę się stąd wyrwać. Nie mogę tu dłużej zostać.
            – Dokąd?
            – Pisałam do kuzynki Mavis, do Londynu. Obiecała, że mnie przyjmie.
            – Dlaczego nic mi nie powiedziałaś?
            – Są rzeczy, których nie mogę wyjawić nikomu. Nawet tobie.
            Jego serce waliło tak mocno, że miał wrażenie, że zaraz przebije żebra i rozerwie skórę. Wyciągnął dłoń, chcąc złapać Rebeccę za rękę, ale cofnął ją, nim się zetknęły.
            – Więc… myślisz, że zostaniesz w Londynie na zawsze?
            – Nie wiem. „Zawsze” to bardzo długo. Muszę się o siebie zatroszczyć – powiedziała.
            – Ja się o ciebie troszczę, i mój ojciec. Moja siostra też. Wszyscy się o ciebie troszczymy. – Szli powoli, znacznie wolniej niż zwykle.
            – Wiem, ale nie możesz troszczyć się o mnie cały czas. Tak często cię potrzebowałam, a ciebie po prostu nie było. Musiałam radzić sobie sama. – Złapała go za rękę.
            – Nie wiem, co bez ciebie zrobię. Po prostu nie wiem, co zrobię, jeśli wyjedziesz. Chcę być przy tobie zawsze, gdy mnie potrzebujesz.
            – Możesz pojechać ze mną.
            – Ojciec w życiu by mi nie pozwolił – odparł bez namysłu.
            – W takim razie może gdy będziesz starszy.
            Jej ostatnie słowa zakręciły mu w głowie. Pomyślał o wspólnym wyjeździe, ale myśl rozpłynęła się jak mgła na wietrze, zniknęła, gdy tylko się pojawiła.
            – Nie chcę, żebyś wyjechała – powiedział, gdy ukazały im się światła jej domu.
            Obróciła się do niego i złapała go za drugą rękę. Dzieliło ich zaledwie kilka centymetrów. Oczy Christophera przywykły do ciemności, dokładnie widział kontury jej twarzy i długie, opadające na ramiona włosy.
            – Chcę ci powiedzieć… – Zawiesiła głos i wbiła spojrzenie w ziemię. Bał się, że jego serce tego nie zniesie. – Chcę ci podziękować. Jesteś moim ulubionym chłopcem, najlepszym, jakiego mogłam sobie… 
Kiedy się zbliżył do niej, poczuł jej usta na swoich. Było to dziwne i idealne. Delikatnie położył jej dłoń na karku. Rebecca cofnęła głowę, uśmiechając się. Christophera przeszyły dreszcze. Nie miał pojęcia, co powiedzieć. Odsunęła się i puściła jego ręce.
            – Lepiej już pójdę.
            – Dobrze.
            – Porozmawiamy za parę dni. Muszę poczekać, aż w domu się uspokoi.
            – Zostawię ci liścik pod kamieniem na plaży.
            – Dobrze. Dobranoc, Christopher. – Pochyliła się i jeszcze raz musnęła jego usta.
            Pięć dni później już jej nie było. Christopher zostawił liścik, a gdy nie przyszła w umówione miejsce, wiedział, że dotrzymała słowa. Ojciec już nigdy jej nie uderzy.



---------------------------------------------------------------------------------

Dajcie proszę znać czy czytaliście tą książkę czy może macie ją w planach?
A może sięgniecie po nią właśnie po przeczytaniu tych rozdziałów?

Miłego dnia :)